De documentaire ‘The Disappearance of Madeleine McCann’, die onlangs op Netflix is verschenen, heb ik vanzelfsprekend met veel belangstelling bekeken. Voor lezers die de veelbesproken serie nog moeten gaan kijken geldt uiteraard een spoiler-alert!
De ouders van de vermiste Britse peuter komen in achtdelige docu-reeks overigens niet voor. Ze hebben op geen enkele manier medewerking verleend aan de serie. Sterker nog, Kate en Gerry McCann hebben uit alle macht geprobeerd om de productie en uitzending tegen te houden. Ze vinden dat het huidige onderzoek naar de vermissing van hun dochter zelfs in gevaar komt door de Netflix-serie. De televisiemakers hebben uiteindelijk archiefmateriaal en oude interviews in de productie verwerkt, om zo de McCann’s tegen wil en dank alsnog een centrale rol te geven.
De documentaire heeft naar verluidt zo’n 23 miljoen gekost. Ik zie het er helaas niet aan af. Er komen slechts enkele onbelangrijke betrokkenen aan het woord. Tot mijn grote verbazing zag ik dat snijshots (een kort beeldfragment dat gebruikt wordt in een videomontage om het beeld levendig te houden) soms wel tot drie keer opnieuw worden ingezet gedurende de serie. Dat is voor een miljoenenproductie echt een gotspe. De graphics die worden gebruikt om de looproute van de ouders van en naar het appartement te verduidelijken, zijn onduidelijk en komen zo snel voorbij dat de kijkers amper een goede indruk krijgen van de locatie waar zich alles heeft afgespeeld.
Voor mensen die de zaak niet goed kennen is de serie toch een aanrader. Je krijgt een redelijk beeld van de vermissing, maar het is met alle respect niet meer dan ‘Madeleine McCann voor Dummies’. Er komen geen nieuwe feiten of omstandigheden naar voren.
Wat zien we wel? Het is een verzameling van missers, justitiële blunders en de jacht op verkeerde verdachten. Enkele voormalige verdachten komen aan het woord. Meer vulling dan relevant. Ze zijn immers helemaal geen verdachte meer. Ze hebben het programma slechts aangegrepen om dit nog eens te benadrukken. Het is erg treurig om te zien dat de ouders van Madeleine zich in het verleden hebben vastgeklampt aan cowboy-achtige amateur speurneuzen en een miljonair die samen met zijn zoon zelfstandig op pad ging om de zaak eens even op te lossen. Natuurlijk met onderaan de streep nul resultaat.
Deze serie was net zoals ‘StairCase’, ‘Amanda Knox’ en ‘Making a Murderer’ (alledrie uitstekende Netflix-series) een uitgelezen kans geweest om de feiten en omstandigheden eens goed in beeld te brengen, maar kennelijk moet er een breed publiek worden aangesproken. Moet er makkelijke televisie worden gemaakt en de kijker vooral in twijfel worden achtergelaten. Wat dat betreft hebben de ouders van Madeleine deze serie goed ingeschat: de documentaire draagt op geen enkele wijze bij aan een oplossing in de zaak.
23 miljoen voor wat research, het inhuren van een cameraploeg en montagetafel, een paar interviews op locatie en wat vliegreisjes naar Engeland en Portugal… Broddelwerk, maar bovenal een gemiste kans!
Dossier Mastenbroek 
Geef een reactie